Geboorte
Het besef dat ik mama zou worden van een premature baby kwam pas toen mijn water brak. Daarvoor had ik niet door dat ik weeën had. Ik dacht dat ik iets verkeerd gegeten had. Toen ik in het ziekenhuis aankwam had ik al 7 centimeter. Op het moment dat mijn water brak, besefte ik dat de bevalling niet meer uit te stellen was en dat Bente te vroeg ter wereld zou komen. Daarna zat ik in de rush van de bevalling. Het is dan allemaal heel snel gegaan. Ik heb wel een uur moeten persen want ik duwde verkeerd. Ik was duidelijk nog niet klaar om te bevallen.
Eenmaal ze geboren was, kregen we onmiddellijk de boodschap dat ze het goed deed. Haar longen waren in orde en ze was oké. We hadden veel vertrouwen in het medisch team wat ervoor zorgde dat we direct gerustgesteld waren.
We hebben pas rond de middag de grootouders gebeld. Eerst heb je zelf die geruststelling nodig dat alles in orde is, voor we anderen op de hoogte wilden brengen. Pas nadat we haar zelf 2 keer gezien hadden, hebben we gebeld.
Eerste keer kangoeroeën
Na de bevalling mocht Bente onmiddellijk op mij liggen. Ze huilde ook direct, dat was geruststellend. Ik was onmiddellijk verliefd op haar. Ze heeft een half uur bij mij mogen liggen en we hebben zelfs even een moment alleen gehad met ons twee. Daarna hebben ze haar weggenomen voor verder onderzoek. Na een tijdje, ik weet niet meer hoe lang precies want ik had helemaal geen tijdsbesef meer, mochten we gaan kijken hoe ze in de couveuse lag. De confrontatie was toen heel hard. Eerst heb je een moment samen, maar daarna nemen ze haar van je weg om haar mee te nemen naar de neonatologie. Dat is heel confronterend want plots ligt ze aan allerlei draadjes wat ze ervoor niet had. Op de neonatologie krijg je ook direct uitleg dat je altijd eerst je handen moet ontsmetten als je ze aanraakt enz. Dat was een vreemd gevoel. Wat wel heel leuk was, was dat haar naam onmiddellijk op ons kluisje hing. Zo voelden we ons welkom.
Mijn partner maar ook de vroedvrouwen van de afdeling hebben mij geholpen om om te gaan met de moeilijke momenten. We hadden het geluk dat het heel rustig was op de neonatologie waardoor we extra veel begeleiding kregen. De positieve feedback van de vroedvrouwen omtrent de borstvoeding heeft mij echt kracht gegeven. Je ouders en familie kunnen dat in het begin veel minder doen, want ze hadden haar nog niet eens gezien. Het was nog corona dus niemand mocht op bezoek komen. Na enkele dagen zei een vroedvrouw dat we haar wel door het raampje mochten tonen. Daar waren we heel blij mee want dat was belangrijk voor ons.
Naar huis
We hebben lang afgeteld naar het moment dat ze mee naar huis mocht. Daarvoor moest haar gewicht nog stijgen en dat gaf me veel stress. Op een dag was ze veel bijgekomen en dan heb ik op basis daarvan berekend hoeveel dagen ze nog zou moeten blijven. Daarna ging haar gewicht echter heel traag omhoog. Daar had ik het heel moeilijk mee.
Toen ze eindelijk naar huis mocht hebben we ervoor gekozen om nog een nacht samen met haar op de kamer te verblijven. Dat gaf ons vertrouwen en het heeft de stap om naar huis te gaan kleiner gemaakt. Doordat we op de neonatologie ook al veel hadden geleerd, bv haar een bad geven, haar neus spoelen enz. konden we met een geruster hart naar huis.
Eenmaal thuis hadden we veel steun van ons netwerk. Ik had ook een goede vroedvrouw aan huis die me al sinds mijn zwangerschap opvolgde. Ze was direct heel betrokken toen ik bevallen was en kwam na enkele dagen op bezoek. Ik zocht samen met haar uit welk kolftoestel ik het beste kon gebruiken enz. Daar heb ik veel aan gehad. Ik probeerde zoveel mogelijk borstvoeding te geven maar het flesje met afgekolfde melk om 3u ’s nachts gaven de vroedvrouwen. De bedoeling was dat mijn partner thuis dan ook de voeding van 3u op zich zou nemen zodat ik wat meer kon rusten.
Ik wil graag aan andere ouders meegeven dat het belangrijk is te beseffen dat het traject die je aflegt met een premature baby anders zal zijn dan bij baby’s die geboren zijn na een voldragen zwangerschap. En dat dat zeker oké is. Ik vond dat zelf heel lastig, ik ben van opleiding pedagoog en de ontwikkeling van kinderen boeit mij enorm. Bij een premature baby is de ontwikkeling volledig ontregeld. Het is van belang om dat een stukje los te laten en je te realiseren dat je je eigen traject volgt.
Ik zou ook aanraden om kort na de thuiskomst enkel mensen uit je dichte omgeving op bezoek te laten komen. Het is goed om je tijd te nemen en eerst zelf te wennen aan de situatie.
Als laatste wil ik meegeven dat het goed is om je vragen te durven stellen. Ook al denk jij dat het domme vragen zijn. Ik voelde me soms echt een ‘dramaqueen’, maar door wat je hebt meegemaakt ga je aan alles sneller twijfelen. Je krijgt ook veel tegenstrijdige informatie van verschillende mensen, dus blijf niet met je vragen zitten maar stel ze. Op de neonatologie komt de kinderarts elke dag langs en daardoor ben je gerust. Eenmaal thuis valt dit weg en dan is het echt belangrijk om je vragen te blijven stellen.
Opvolging
Nadat Bente naar huis mocht, is een nog moeilijker traject begonnen. We waren 4 dagen thuis toen ze reflux ontwikkelde. Ze voelde zich heel ongemakkelijk en huilde veel. Dit was het begin van een lang en moeilijk traject. We mochten vroeger op controle bij de kinderarts en stuurden ook filmpjes naar de vroedvrouwenpraktijk om raad te vragen. Opnieuw moest Bente een hele reeks onderzoeken krijgen en gaven ze haar medicatie. Niets hielp echt, tot de kinderarts ons ten einde raad doorverwees naar een kinderpsychiater en kinderneuroloog. Die psychiater heeft ons veel bijgeleerd rond prikkelverwerving bij premature baby’s. De prikkelverwerving verloopt helemaal anders dan bij voldragen baby’s. De psychiater leerde me welk gedrag ik kon verwachten bij een premature baby en wat normaal of abnormaal was. Het heeft lang geduurd voor we de reflux onder controle hadden maar door de inzichten van de kinderpsychiater zijn we er toch in geslaagd.
Ik vind het jammer dat we dit soort info niet mee hebben gekregen vanuit het ziekenhuis. Je krijgt veel info over alle risico’s en complicaties, maar met het psychologische aspect wordt weinig rekening gehouden terwijl ik daar wel veel nood aan had. Ik zou anderen zeker aanraden om zich goed te informeren welke hulpverlening er allemaal bestaat.